Wielka Wojna - konflikt, który rozpoczął się w 1850 roku od tak zwanego Incydentu Ostryjskiego, będący naturalną konsekwencją niestabilnego układu sił, utworzonego przez Kongres Valeński po zakończeniu Wojen Smoczych. Walki toczyły się na całym terytorium Wanadii oraz w części kolonii lemuryjskich, atlantydzkich i na niewielkich obszarach Sunniru. Konflikt podzielić można na cztery zasadnicze fazy - etap wojny w koloniach, rozpad sojuszu anty-alfheimskiego i wojna w Wanadii, tak zwana Wojna Dżentelmenów oraz wojna przeciw Nieumarłej Rzeszy. Konflikt zakończył się w roku 1886, wraz ze zniszczeniem Nieumarłego Kanclerza ven Riera i podpisaniem aktu kapitualcyjnego oraz Pokoju Heimburskiego.
Geneza konfliktu[]
Przodująca na arenie Nowej Magii Wotania dość szybko weszła w rolę głównego przeciwnika kolonialnego Imperium Alfheimskiego. Dookoła tych dwu filarów zbudowały się stronnictwa i sieci układów. Opinia społeczna domagała się sprowadzenia z kolonii smoków, usuniętych z Wanadii postanowieniami Kongresu Valeńskiego. Napięcia społeczne i ekonomiczne nasilały się, wojna wisiała w powietrzu.
Incydent Ostryjski[]
Bezpośrednią przyczyną wybuchu wojny był, tak zwany, Incydent Ostryjski. Ostryjski książe Radolf został omotany czarami a następnie zamieniony w nieumarłego najprawdopodobniej przez jednego z czarnoborskich wampirów. Poszlaki wskazują na Zmarłego Księcia Drahana Żmijskiego. Ten atak na ostryjską rodzinę królewską spowodował natychmiastowy odwet wojsk ostryjskich, a później całej Trójmonarchii. W ciągu kilku tygodni kolejne państwa wanadyjskie zrywały postanowienia Kongresu Valońskiego, dołączając do Wojny.
Eskalacja konfliktu[]
Zajęcie Czarnoborza przez Trójmonarchię było impulsem do uwolnienia żądzy podbojów terytorialnych. W kilka dni po Anschlussie Czarnoborza wotańskie dokonały nieudanych prób inwazji na Slawię.
Wotańczycy przekroczyli również granicę Jotunheimu, inspirując i wspomagając przewrót wojskowy, doprowadzając do ucieczki królowej Jordis II Yngling oraz osadzenia w stolicy marionetkowego Tymczasowego Rządu Ocalenia Jotunheimu.
Stabilizacyjne oddziały akwitańskie wkroczyły do południowej i zachodniej Bawencji oraz dokonały nieudanej inwazji na Charybdę,
Imperium Atmanu zajęło Eolię i starło się z wojskami Trójmonarchii na granicy z Sudrią.
Wojska morgowskie zajęły ponad połowę wanadyjskich terytoriów Imperium Atmanu, odcinając IV Armię sułtana Gajzeluka na froncie sudryjskim. Armia Konna pułkownika Vieselica dokonała nieudanej próby inwazji na Slawię.
Slawijskie wojska przekroczyły linię rzeki Derdy i zajęły nordyjską część Dymnika.
Wojny w koloniach[]
Atak wotańskiej Kriegsmarine na alfheimskie kolonie poszerzył konflikt na skalę światową. Drewniane okręty floty alfheimskiej, nawet przy wsparciu tradycyjnej magii nie mogły stawić czoła stalowym pancernikom, napędzanym silnikami parowymi. Nowoczesna artyleria, rozpoznanie prowadzone z powietrza i doskonałe wyszkolenie wotańskich żołnierzy pozwoliło najeźdźcom w pierwszej fazie konfliktu pozbawić Imperium większości terytoriów w Lemurii i na Atlantydzie. Na szczęście olbrzymie zdobycze terytorialne stanęły kością w gardle wotańskich agresorów. Rozpoczęły się kłótnie i targi o podział nowych zdobyczy, które szybko doprowadziły do rozpadu kruchego sojuszu zawiązanego przeciwko Imperium Alfheimskiemu. Wanadia znów pogrążyła się w ogniu działań wojennych.
Wojna na kontynencie[]
Większość wojsk okupacyjnych Wotanii zostaje wycofana z kolonii. Gdzieniegdzie nowe zdobycze terytorialne oddawane są bez walki w ręce dawnej administracji. O inne ziemie toczą się lokalne konflikty, często o charakterze powstań narodowych (patrz: II Wojna Kwama) lub przestępczych działań nakierowanych na zdobycie terytoriów i bogactw naturalnych (patrz: Państwo Księdza Jana oraz II Wojna Południowolemuryjska).
Ofensywa wotańska szybko przełamuje obronę Trójmonarchii, która zmuszona zostaje do podpisania upokarzającego traktatu pokojowego i wycofania się z walk.
Wojska wotańskie otwierają ofensywę przeciwko Akwitanii. Do walki użyte zostają specjalne flotylle nowoczesnych sterowców bojowych, szybko jednak pojawia się odpowiedź na wotańską dominację w powietrzu - pierwsze wiwerny uzbrojone w karabiny maszynowe zmuszają wotańskie Luftwaffe do ostrożności. Siły obu mocarstw budują umocnienia i ustalają swoje pozycje, konflikt przechodzi w etap długotrwałej wojny pozycyjnej.